Podbój galaktyki – albo raczej jakiejś jej części – to wdzięczny temat dla pisarzy SF. Zazwyczaj Ziemię reprezentują wtedy bohaterowie o nazwiskach angloamerykańskich i działający amerykańskimi metodami. To znaczy: po pierwsze, drugie i trzecie, strzelaj. Po czwarte: gdy upewnisz się, że ten do kogo strzelałeś, nie żyje, możesz zadać kilka pytań. Wyjątek stanowią książki rosyjskie. Tak, nawet nasi pisarze, parający się fantastyką, operują nazwiskami i realiami z tamtej strony Żelaznej Kurtyny. Zupełnie tak, jakby w czasach przyszłych nadal panował dyktat USA we wszystkich dziedzinach życia. A gdyby tak podejść do sprawy nieco mniej szablonowo i wyrzucić z opowieści pojęcie amerykańskiego bohatera? Daleka przyszłość. Mimo katastrofy ziemskiej cywilizacji Polska nadal istnieje – tyle że w innym miejscu. Polacy zasiedlili spory kawałek przestrzeni kosmicznej, nadając planetom i układom drogie ich sercom nazwy. Nie poprzestali na samej kolonizacji. Nadal prowadzą badania, adaptując na swoje potrzeby zdobycze technologiczne tajemniczej, nie do końca poznanej rasy Obcych. Wedanie, mieszkający podobno po drugiej stronie galaktyki, raczej nie interesują się tym, do czego ludzie wykorzystują ich technologię, są jednak inni Obcy. Badający przestrzeń kosmiczną Polacy nie mają na celu wywoływania spięć, ale Imperium Sprzymierzonych jest w tej sprawie zupełnie innego zdania… „Zło-to” nie ustępuje swym poziomem wielu zachodnim…

Choroby duszy są powszechniejsze, niż możemy na co dzień sądzić. Tradycyjna medycyna chińska wywodzi z nich większość, jeśli nie wszystkie choroby ciała. Co ciekawe, ten pogląd podziela dziś wielu zachodnich lekarzy, uważających, że stan psychiczny pacjenta ma kluczowe znaczenie dla przebiegu i leczenia poważnych chorób fizycznych. Czy słusznie wiąże się „spokój duszy” z religią? Książka „Demon południa” Jean-Charlesa Naulta odpowiada na to pytanie z punktu widzenia głęboko wierzącego chrześcijanina. Tak bardzo wierzącego, że uważa psychiatrię za niezdolną do rozwiązania problemów ludzi zmagających się z problemami chorób w typie depresji. Zamiast leków poleca modlitwę, ale czy słusznie? Nie żyjemy przecież w średniowieczu, kiedy to epileptyków uważano za opętanych i palono na stosie. Współczesna medycyna umie sobie poradzić z wieloma chorobami, nie uciekając się do wyjaśnień natury religijnej. Termin „acedia” oznacza stan umysłu, wywołany przez wyjątkowo podstępnego demona. Dzisiejsza psychiatria nadaje mu zupełnie inną nazwę – depresja – i zupełnie nie kojarzy z działalnością sił nieczystych. Autor „Demona południa” przedstawia różne postacie „choroby duszy” oraz metody walki z nią – a raczej z tytułowym demonem – za pomocą odpowiednich praktyk religijnych. Ma to zresztą korzenie w przekonaniach rodem ze świata antycznego, które przesiąkły później do wszystkich kultów świata. Prawdą jest, że u…

Książki sensacyjne cieszą się niesłabnącym powodzeniem u czytelników. Wielu pisarzy próbuje swych sił w tym niełatwym gatunku literackim i niejeden z nich ośmiesza się przy tym okrutnie. Dlaczego? Napisać dobrą książkę sensacyjną nie jest wcale tak łatwo, jak się wydaje. Trzeba móc znaleźć dostateczny balans między warstwą obyczajową a kryminalno-polityczną, umieć domieszać odrobinę thrillera, tak żeby razem utworzyły zgrabny melanż. Najnowszą pozycją z tej półki jest „Tajemnica Lotu LD 1962„. Ches Drausede jest dziennikarzem, oficjalnie specjalizującym się w opisywaniu wszelkich afer związanych z lotnictwem. Co za tym idzie, ma wiele znajomości w tej branży. Jednak głównie, o czym mało kto wie, Ches jest zaangażowany w rozpracowywanie handlarzy ludzkimi organami. Ma to źródło w wydarzeniach z jego dzieciństwa i stanowi dla młodego człowieka jedyny sens życie. Przynajmniej do czasu, gdy spotyka na swej drodze piękną Lidię. Początkowo znajomość z dziewczyną ma mu pomóc w śledztwie, wkrótce jednak przeradza się w coś dużo ważniejszego. Czy jednak ich miłość ma przyszłość, gdy każdy z nowych znajomych może być nasłanym przez handlarzy zabójcą, mającym za zadanie uciszyć węszącego dziennikarza? I jak poznać, który z nich jest po jego stronie? Cal Dalmac poruszył w swej książce rzecz nienową, ale wciąż wzbudzającą wielkie emocje i stanowiącą…

Czy istnieją dziedziczne skłonności do degeneracji psychicznej? Za czasów Emila Zoli bardzo popularny pogląd głosił, że wszystkie złe skłonności są dziedziczne i że potomek „złej rodziny” po prostu musi się stoczyć, w taki czy inny sposób. Zola oparł na tej hipotezie cały swój cykl powieściowy, Les Rougon-Macquart. Pochodzi z niego między innymi słynny „Germinal”, nawiasem mówiąc najmniej udana książka z całej serii, włączona do kanonu lektur ze względu na swój temat – wyzysku robotników przez właścicieli przedsiębiorstw i pierwszych prób wywalczenia czegoś przez fatalnie opłacane grupy zawodowe. Lekturą szkolną jest też inna książka z tej serii, „Nana”, opowieść o błyskotliwej karierze paryskiej kurtyzany i jej nędznym końcu. Za czasów Zoli takie dziewczyny oceniano jednoznacznie. Czy jednak naprawdę zasługiwały na pogardę każdej „uczciwej kobiety”, z których przecież wiele po cichu romansowało na boku? Emil Zola piętnuje w swych książkach przede wszystkim ludzką hipokryzję, choć sam też nie odnosi się życzliwie do tej akurat bohaterki. Osiemnastoletnia Nana staje się gwiazdą popularnego teatru, mimo sporej tuszy i braku jakichkolwiek uzdolnień artystycznych. Atuty takie jak nienaganna figura czy piękny głos zastępuje nieskrępowaną radością życia i wrodzonym wdziękiem, który szczególnie mocno oddziałowuje na mężczyzn w każdym wieku. Chociaż zaczynała na ulicy, bardzo szybko staje się wpływową, luksusową…

Każdy katolik, który traktuje poważnie swoją religię, ma ulubionego świętego. Nie zawsze wiemy coś pewnego o jego życiu, często są to tylko legendy. Jednak w przypadku świętego Franciszka z Asyżu wiemy dość sporo. Znamy pobieżnie historię jego młodości i działalności, a dziś jego imię oznacza dla nas synonim kogoś łagodnego, pokornego i empatycznego. Często uważa się go za owszem, świętego, ale jakoś mniej ważnego niż inni. Może dlatego, że tyle uwagi poświęcał zwierzętom, traktowanym za jego czasu jak rzeczy, oraz chorej biedocie, która uważano za balast społeczny. Przez to wszystko nie zapisał się w ludzkiej pamięci jako „prawdziwy święty”, taki co publicznie doznaje ekstazy religijnej i robi liczne cuda. Bardzo niesprawiedliwie wyrażamy się czasem o św Franciszku z nutką pobłażliwości, a przecież był on znanym mistykiem, miał nawet stygmaty. Założył nowe zakon o tak rewolucyjnej jak na jego czasy regule, że papież Innocenty III odmówił początkowo jej akceptacji. Rzecz w tym, że całą uwagę, zamiast sobie, poświęcał innym. I to tym, których nawet dziś niechętnie spotykamy na swojej drodze. W czasach świętego Franciszka ktoś chory i biedny bardzo często lądował na ulicy jako bezdomny żebrak i nikt nie widział w tym nic niezwykłego. Jest biedny? Widocznie głupi lub leniwy. Jest…

Z każdym czytaniem książka ta zyskuje w moich oczach. Jest to zdecydowanie moja ulubiona seria książkowa. Szczerze uważam, że każdy, kto nie miał jeszcze okazji przeczytać tych książek powinien natychmiast biec do księgarni i kupić od razu całą serię. Jest to już czwarta książka o Mercedes Thompson i rozpoczyna się ona dokładnie tam, gdzie zakończyła się poprzednia część. Niezwykle istotnym jest, by czytać te książki w odpowiedniej kolejności, gdyż część wątków zazębia się i ciągnie przez kilka tomów, wskakując od razu w czwartą książkę można się niepotrzebnie zgubić nie rozumiejąc części wątków. Książka w dużej mierze skupia się na relacji Adama i Mercedes. Obojgu naprawdę zależy na sobie i chcą by im się udało. Podoba mi się, jak bardzo ostrożnie się do siebie odnoszą. Mercedes jest wrakiem po strasznych wydażeniach z poprzedniej książki, a Adam jest przy jej boku. Jest zawsze gotów, by pomóc w uporaniu się z towarzyszącym jej bólem i jestem przekonana, że gdyby tylko mógł, zabrałby go zupełnie. Historia w tej książce koncentruje się na wampirach. Lubię wampiry z tego świata, więc bardzo mi się to podobało. Okoliczne wampiry namalowały na drzwiach garażowych Mercedes skrzyżowane kości, co przekonało ją, że wyjazd na jakiś czas z miasta może…

Podróżniczka to drugi tom Poszukiwaczki, bardzo ciekawej serii książek fantasy pióra Arwen Elys Dayton wydanego w Polsce nakładem wydawnictwa Uroboros. Nie miałem okazji napisać recenzji pierwszej książki, Poszukiwaczki, więc zaczynanie pisania recenzji od tomu drugiego wydało mi się odrobinę dziwne, pragnę jednak podzielić się z wami kilkoma spostrzeżeniami. Jak na książkę w trylogii, uważam Podróżniczkę za tytuł całkiem udany, z dobrze przemyślaną i wciągającą fabułą. Momentami książka się odrobinę wlokła. Szczególnie w swojej środkowej części, w żadnym jednak momencie nie czułem potrzeby aby odłożyć ją na bok. Powiem więcej, nie mogę się już doczekać polskiego wydania tomu trzeciego, kto wie, może nawet sięgnę po jego wersję angielską, jeśli Uroboros będzie się ociągał z wydaniem. Rozpoczynając akcję tam, gdzie zakończył się poszukiwaczka Podróżniczka zabiera nas do Shinobu i Quin, którzy leczą się po wypadku i walce z Johnem, ale zaznanie spokoju i odpoczynek nie są proste, kiedy wszyscy zdają się ścigać szukających, by ich zabić. Poprzez karty powieści ta dwójka zagłębia się coraz bardziej w sekrety swojej rodziny, odkrywając własne przeznaczenie. Moim ulubionym elementem powieści jest historia Catherine, zmarłej matki Johna. Catherine nie jest jednym z protagonistów serii i tak naprawdę Arwen zdaje się na niej za bardzo nie skupiać, ale…

Jak modlić się do Matki Boskiej? Jakie łaski można uzyskać za jej wstawiennictwem? W jakich sytuacjach powinniśmy zwracać się do Niej o pomoc? Wielu z nas nie wie o tym lub rozumuje na ten temat fałszywie. Pomóc takim ludziom pragnie Marie-Monique Breynaert, która napisała książkę „Poznać i pokochać Maryję”. Tak właśnie, najpierw poznać. Dowiedzieć się, jaka była i dlaczego z taką ogromną miłością pochyla się nad rodzajem ludzkim. Sama się z niego wywodzi, mógłby ktoś rzec. Tak, ale w jakiś sposób musiała od początku być niezwykła, skoro to właśnie Ją wybrał Bóg na Matkę dla swego Syna. Nie ma takiej wschodniej religii, w której dziewica nie zrodziłaby boga! – dowodzi z zapałem Misza Berlioz w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa. Bądźmy jednak logiczni, kto inny jest godny takiego zaszczytu, jak nie dziewica, czysta ciałem i duchem? Ktoś wyjątkowy i niezwykły… jak właśnie Ona. Osoba Maryi jest dla dwóch najliczniejszych religii świata czymś niezwykle istotnym. Czym jest dla chrześcijan, nie trzeba mówić. Warto jednak wspomnieć, że nawet sam Mahomet uszanował Ją do tego stopnia, że przyznał jej pobyt w muzułmańskim odpowiedniku Raju dla kobiet. W islamie Maryja jest nie Matką Boską, jak dla chrześcijan, ale matką Proroka Jezusa, istotą bez skazy, godną…

Z wykształcenia jestem historykiem. Dziękuję. Odkładam pióro. Recenzja skończona. Tak właśnie mógłbym napisać. „Z wykształcenia jestem historykiem” i na tych słowach zakończyć pisanie o książce, która dzieje się w Imperium Romanum. Damian Porwit postanowił zmierzyć się z pokusą przeniesienia akcji swojej powieści w czasy antyczne. Może zabieg ten miał na celu zachęcenie potencjalnych czytelników egzotyką miejsca i czasów, a może zwyczajnie lubi ten okres. Jedną rzecz trzeba powiedzieć od razu. Autor nie jest historykiem, nie jest też specjalistą od antycznego Rzymu, ale też nie stara się za takiego uchodzić. Dlaczego tak ważne jest to co właśnie napisałem? Mnie, jako specjalistę rażą takie sformułowania, jak stosowane zawołań „Na kutasa Jowisza” czy stwierdzenie, że łacina jest „wulgarna” wypowiedziane przez Rzymianina. Musimy pamiętać, że Jowisz, tudzież Pluton czy Mars w starożytności nie były planetami, a bogami. Określenie w rodzaju „Na kutasa Jowisza” byłoby bluźnierstwem, na które legioniści by sobie nie pozwolili. Ci ludzie mieszkali na pograniczu. W realiach codziennie grożącej im śmierci. Bogowie niejednokrotnie byli jedyną siłą, która stała między nimi, a śmiercią. Co się zaś tyczy języka, ilu z nas powiedziałoby, że nasz język jest wulgarny. Owszem, zawiera wiele wulgaryzmów, ale utrzymywać będziemy, że jest piękny. Czy twierdzę więc, że książkę powinniście…

Nie zawsze adaptacja filmowa dobrze służy swemu pierwowzorowi. Bywają filmy, mające tylko luźny związek z książkami, na których bazie powstały. Ekstremalnym przykładem jest tu „Czarny Tulipan”, o którym wciąż się mówi, że powstał na motywach prozy Aleksandra Dumas, podczas gdy książka pod tym tytułem nie ma zupełnie nic wspólnego z treścią filmu. Ekranizacje dokładne są dziś bardzo rzadkie, zwykle mamy do czynienia z impresją reżysera na temat tego, co przeczytał i jego własnymi dodatkami, rodzajem specyficznego fanfiction. Jednym z przykładów takiego działania jest film „Zielona pożywka” („Soylent green”), który powstał pod wpływem inspiracji książką Harry’ego Harrisona „Przestrzeni! Przestrzeni!” Zbliża się rok 2000, od dawna oczekiwany przełom tysiącleci. W Nowym Yorku żyje 35 milionów ludzi, a na jego ulicach rządzą prawa dżungli. Transport mechaniczny nie istnieje, wskutek braku paliwa. Elektryczność jest wydzielana. Władze nie panują już nad niczym i koncentrują się niemal wyłącznie na zapewnieniu bezpieczeństwa i dostępności do dóbr luksusowych wąskiej grupie elity. Ziemia jest wyeksploatowana niemal do granic możliwości, żywność staje się towarem luksusowym. Podczas szczególnie gorącego lata detektyw policyjny Andy Rush otrzymuje pozornie zwykłe zadanie: ma zbadać okoliczności śmierci milionera Mike’a O’Briena. Początkowo podchodzi do niego z rutynową obojętnością. W mieście codziennie dochodzi do wielu morderstw, z których…